The belly rules the mind. ~ Spanish Proverb

maandag 29 november 2010

Eén prikje maar, het doet geen pijn

Naalden, gatver, de gedachte alleen al geeft me hartkloppingen en zand in mijn knieholten. Zodra die naald op het punt staat om mijn bovenste huidlaag te doorboren, begin ik te wiebelen en te zweten en laat zelfs de kleur in mijn lippen het afweten. Mijn hele lichaam gaat op 'weigermodus' of slaat soms gewoonweg af, zoals dat een keer het geval was in het Tropisch Instituut waar ik me moest laten vaccineren tegen smakelijke reisziektes zoals buiktyfus en gele koorts, hoewel dat misschien ook lag aan de geweldige zweetgeur die de dienstdoende arts verspreidde in zijn kotje zonder ramen. Terwijl hij ons onvermoeibaar over de beperkte verkrijgbaarheid van het rabiësvaccin bleef onderrichten, ging mijn kaarsje uit en de sterrenhemel aan.

Op TV zap ik ook steevast weg als er ook maar een glimp van een naald in beeld komt - Trainspotting is zoals je begrijpt ook niet mijn favoriete film - maar de laatste tijd ben ik ongelofelijk genoeg helemaal verslingerd aan de tattooprogramma's van Discovery Travel en Living. Gebiologeerd zit ik aan de TV gekluisterd terwijl de stoere gozers en chicks van LA en Miami Ink de mooiste kunstwerken op armen, benen, ruggen en voeten tevoorschijn toveren en vandaag zag ik een van de stoerste tattoos ooit: een food tattoo! De vriendin van een chefkok liet een slagersmes met een vork en een lepel op haar zij zetten. Niet dat ik dat ooit zou durven, ik ben veel te schijterig, niet alleen voor die naald, maar ook voor het idee dat ik voor altijd met een soort drietand, vikinghellebaard en kolenschop op mijn lijf moet rondlopen.

De eerste keer dat ik een 'foodtattoo' in levende lijve zag, was op de arm van een collega van mijn zwager, die uit liefde voor zijn afkomst een prei had laten tatoeëren, het symbool voor Wales. Tegenwoordig is het blijkbaar een rage en hoewel de meeste koks, zelfs die van de chique restaurants, tattoos hebben (Anthony Bourdain!) vind ik het toch ongelofelijk wat sommige mensen op hun 'canvas' laten zetten: spuuglelijke, felgekleurde cupcakes met doodskopjes, blikken Campbell's soep, kreeften, pizza's, spaghetti... Zelfs hele groenten- en fruitmanden, een bacchanaal waardig. Hoe ver heen moet je zijn om een hamburger bij een tattooshop te bestellen in plaats van bij de gele M? Of een lap bacon als 'armband' te laten tatoeëren?

Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet tegen tattoos, ik vind ze over het algemeen cool en stoer, mooi ook, maar hoe gek ik ook ben op eten, zoetigheid, thee etcetera, toch kun je me niet zo gek krijgen om die liefde te vereeuwigen op mijn huid. Bovendien moet ik er niet aan denken dat ik op mijn 65e ergens onder een vetrolletje nog een tattoo terugvind. Nee, echt niet, geen prikkende naaldjes in mijn poezelige blanke velletje, zelfs niet als mijn kaarsje uit is!

Wat bezielde deze man eigenlijk? Nu maar hopen dat hij een paar mooie petten in huis heeft voor het geval zijn haar niet wil groeien...

Photograph: Peter Byrne/PA via The Guardian

maandag 22 november 2010

Wallraf-Richartz-soep

Augustus een paar jaar geleden, Lief en ik, bijna student-af, reizen met een goedkoop ticket met de Thalys naar Keulen voor een low budget stedentrip. Het vooral niet sfeervolle hotel is ook studentenbudget en heeft voor ons de pikdonkere 'suite' op de zolder gereserveerd. 's Ochtends worden we tijdens het ontbijt wakker gefiedeld door 'Contemporary popular music in violin' en 's nachts word ik wakker gekriebeld door sprinkhanenpoten die over mijn arm kruipen. Erg romantisch dus, en tot overmaat van ramp ligt er een verkoudheid op de loer die haar slijmerige vingertjes niet van me kan afhouden. Al snotterend loop ik met een zakdoek in de ene hand en de hand van Lief in de andere door de regenachtige stad totdat de zonnestralen door de wolken breken en een beetje warmte brengen in de grauwheid.

Na de zoveelste regenbui zoeken we ons heil in het Wallraf-Richartzmuseum. Lief wil de kunstwerken echt bekijken, ik wil alleen een droge plek waar er niet om de haverklap een druppel aan mijn neus hangt, of die nu van de regen komt of niet. We lunchen in het museumcafé met een hartverwarmende wortel-gembersoep die de strijd aangaat met de verkoudheid in mijn luchtwegen. Heerlijk. Sindsdien maak ik deze zachte, pittige soep regelmatig en elke keer weer geniet ik van de troostrijke warmte die bij elke hap door mijn lijf stroomt.

Het oorspronkelijke recept is alleen met wortel en gember, maar het is ook erg lekker om er een scheutje kokosmelk aan toe te voegen, een Djeroek Poeroetblaadje (limoenblad) of een snufje Ras-el-Hanout en bijvoorbeeld een deel van de wortelen te vervangen door zoete aardappel en/of pompoen.

Voor 2 personen:
Ongeveer 700 gram wortelen (4 of 5 grote)
1 liter groentenbouillon
Stukje gember van ongeveer 2,5 cm, geraspt of fijngehakt
2 teentjes knoflook, geraspt of gesnipperd
1 ui, gesnipperd
Laurierblaadje
Zout
Peper
Evt. snufje komijn
Evt. 1/4 theelepel chiliflakes

Schrap de wortelen en snijd ze in schijfjes. Doe een scheutje olie in een soeppan en fruit de ui, knoflook en gember licht aan. Voeg op dit moment de komijn en chiliflakes toe en fruit eventjes mee. Als de uitjes en knoflook zacht zijn, maar nog geen kleur hebben, de schijfjes wortel en het laurierblad toevoegen, even meebakken en daarna afblussen met de bouillon. De groenten in de bouillon laten koken tot ze zacht zijn en daarna de soep pureren (vergeet niet om eerst het laurierblaadje eruit te halen!) en op smaak brengen met zout en peper.

zaterdag 13 november 2010

Die Leiden des jungen Prinzes

Het heeft niet mogen baten, het heeft niet mogen zijn. Na een wekenlange strijd heeft hij het opgegeven. Achteraf gezien ging het al langer niet goed met hem, hij had geen eetlust, hield geen vocht binnen en spuugde alles uit.

Ik dacht dat hij eenzaam was en kocht wat vrienden voor hem: Bieslook, Oost-Indische kers en Rozemarijn. Hij kon ook wel wat vakantie gebruiken, dacht ik, en stuurde hem samen met zijn vrienden uit logeren naar landelijk gebied, waar ze naar hartenlust konden genieten en ontspannen. Hij kreeg zelfs een nieuw onderkomen, verhuisde van zijn zakje naar een ruimer mandje, werd gekoesterd en in de zon gezet, maar het was al te laat. De slechte invloed van zijn vrienden, die steeds meer dronken, zich niet meer wasten en tot slot onder het ongedierte kwamen te zitten en stierven, bleek al onderhuids te sluimeren.

De koude dagen en de natte grauwheid maakten dat hij zich nog eenzamer voelde, onbegrepen, in de steek gelaten door zijn vrienden. De traumatische ervaringen van de afgelopen maanden bleven door zijn hoofd spoken waardoor hij steeds dieper wegzakte, niet meer in staat om te eten of drinken. Ik deed een laatste poging om zijn pijn wat te verzachten, zette een altijd vrolijk vetplantje naast hem, in de hoop dat hij zich daar wat aan op zou trekken. Maar het guitige gekwebbel deed hem alleen maar meer in zijn schulp kruipen. Lusteloos liet hij zijn steeltjes hangen, deed zijn best niet meer om zijn groene blaadjes te verzorgen en te laten schitteren zodat ze uiteindelijk verdorden, reddeloos verloren.

Het sprookje is voorbij, de kleine prins is niet meer. We zullen hem missen.























P.S. Ja, ik heb ook gemerkt dat het raam vies is!

zaterdag 6 november 2010

Huisvlijt: Jack-o-Lantern in the House!

Niets zo leuk als spelen met eten, als je het daarna maar zelf opeet... Vrijdag 29 oktober deed ik mee met een workshop cupcakedecoratie 'Halloween' bij Gitte van Taartelicious en ziehier het resultaat! Heb je ooit zo'n schattig spinnetje en spookje gezien (zei zij bescheiden)? Niet te veel op de details letten; suikerpasta boetseren is nog best moeilijk! En natuurlijk had ik mijn trutte-allures even opzij moeten zetten en mijn nagels moeten knippen...


De zaterdag voor Halloween hebben we ze - met het risico van een psychedelische trip door de kleurstoffen - lekker opgepeuzeld en hartelijk gelachen om Lief die heel toepasselijk een grijnzende mond vol zwarte tanden had van het grind bij het grafsteentje. Het bracht ons in ieder geval helemaal in de stemming voor de grimmige sfeer van Tim Burton's Alice in Wonderland!

maandag 1 november 2010

De Groentenboeman en het Fruitspook

'Onze Lore eet geen groente, ze spuugt ze gewoon uit!' 'Ik ken een moeder die elke dag fruittaartjes bakt om haar kinderen toch maar fruit te laten eten.'

Als ik dat soort dingen hoor, valt mijn mond open tot aan mijn tenen, waarom lusten kinderen tegenwoordig niets meer? Oké, ik heb ook mijn voorkeuren; zo gruwel ik van erwtjes uit blik, omdat ik als kind een keer mijn bord niet leeg wilde eten en mijn ouders me net zo lang lieten zitten totdat ik het bord met kleffe, koude erwtjes wel leeg had gegeten. En mijn broertje presteerde het toen hij nog heel klein was om zijn sla alleen te eten nadat mijn moeder er vanillevla doorheen had geroerd. En ja, gekookte andijvie lijkt op snot.

Maar toch. Van onze ouders moesten wij alles proeven, en hoewel dat de ene keer beter verliep dan de andere, hebben wij nooit de groente- en fruitfobie opgelopen die momenteel gemeengoed schijnt te zijn. Veel kinderen lusten alleen tomaat, komkommer en een klein blaadje sla, appels zijn alleen goed als moes, broccoli en bloemkool lijken op hersenen en zijn dus eng, sinaasappels zijn zuur, wortelen zijn voor het paard van Sinterklaas en boontjes, wie lust er nu boontjes?! Het gaat zelfs al zo ver dat je regelmatig hoort 'Ik lust geen groente, dus...' Alsof 'geen groente lusten' betekent dat je dan geen enkele groente wilt eten alleen maar omdat het in die categorie valt! Dus als chocolade 'groente' had geheten was het ook niet lekker geweest? Of dan ineens wel?

Geen groente bij het diner, chips bij de lunch, want hé, aardappels zijn toch een soort groente? Maar we nemen ook geen ontbijt, want bruine boterhammen zijn goor, cornflakes worden zompig en die moeten in melk, gatver! Neem maar een ontbijtkoekje van Lu, met chocolade en suiker, en een glas sinaasappel uit een pak, dan kom je de ochtend wel door. Tussendoor een candybar, gooi je boterhammen weg, en thuis linea recta achter de XBox; Lara zal je wel gemist hebben.

De voedselindustrie springt hier handig op in: kaas en worst in Mickey Mousevorm, gemanipuleerd witbrood - dat eigenlijk bruin brood is, maar in een wit jasje - handige snack- en dipproducten met allerlei kunstmatige additieven en plastic verpakkingen waar niemand van wakker ligt. Snelheid, gemak en en hapklaarheid staan voorop, gezondheid haalt niet eens de top 10. En hoewel de gele M en de kruidenier die op de kleintjes let er van alles aan proberen te doen om mensen 'on the go' aan de groente en het fruit te krijgen - wortelballetjes en appelschijfjes bij het Happy Meal of op reis - zijn de groentenboeman en het fruitspook nog springlevend.

En wat is het jammer, er is zo veel keus, zo veel lekkers, zo veel verse producten die er om schreeuwen om met liefde klaargemaakt te worden. Misschien piep ik wel anders als ik zelf kinderen heb, maar ik zal ze zeker kennis laten maken met mevrouw Spruit, meneer Peer, madame Appel, monsieur Broccoli en hun hele familie. En ik beloof plechtig dat zelfs de gezusters Erwt en slijmerige oom Andijvie aan bod zullen komen.