Al een aantal maanden liep ik met het idee rond om mijn blog uit te breiden, niet alleen food-gerelateerde berichten, maar ook tekstjes over mijn dagelijks leven en beelden van dingen die ik mooi vind of die me inspireren. Marèsalicious blijft zeker bestaan, maar ik heb er een andere blog bij gemaakt. Je bent van harte welkom op:
dinsdag 24 september 2013
zondag 28 april 2013
De essentie
Wel willen, maar niet kunnen, het gevoel missen, er niet bij passen, er stiekem toch andere ideeën op na houden. Een wannabe, dat was ik, een wannabe foodie. Het is zo leuk om ergens bij te horen, je onder een noemer te kunnen scharen en de incrowd te bewonderen; mensen die er elke dag mee bezig zijn, die durven proeven, vernieuwen en tongstrelende snoepreisjes maken met even zo tongstrelende foto’s van boutique-bakkerijen, onafhankelijke geitenkwekers en paardebloemkaasmakerijen. Mensen die in een handomdraai een achtgangendiner voor onverwachte gasten op tafel toveren. Op een maandagavond.
Natuurlijk kan ik genieten van een prachtig vormgegeven culinair tijdschrift waarin experts aan het woord komen en je je kunt vergapen aan de nieuwste snufjes en gadgets op kookgebied (je zou er spontaan FOMO* van krijgen), of van een gezellige markt ergens op de wereld waar je oren, ogen, neuzen en vingers tekort komt. Natuurlijk houd ik van lekker eten, van praten over eten, en kijken naar eten, zelfs van foto’s maken van eten, maar daar ligt de grens. Ik kan niet euforisch worden bij het vooruitzicht van een degustatiemenu in een Michelinsterrenrestaurant, of honderden euro’s uitgeven aan een Magimix in de hotste zomerkleuren. Foodfestivals vind ik meestal te ‘posh’, ik doe niet aan what’s hot en what’s not en ik moet al helemaal niet denken aan het in elkaar zetten van een achtgangendiner met prachtig gedresseerde borden. Ik ben al blij als ik een lekkere maaltijd op tafel kan zetten, van meer dan dat word ik hartstikke zenuwachtig en jaag ik mensen de keuken uit.
Eten (of misschien beter gezegd Food) is onderdeel van de esthetica, een elitaire aangelegenheid. Een goed gevuld bord? Nee zeg, het moet eruit zien als een bord gedresseerde blokjes met bladfrummeltjes of het moet gebakken lucht zijn, zoals in de moleculaire keuken, een rookgordijn, een geurdieet. Het gaat zogezegd om de essentie, een pure belevenis, het uitdagen van je smaakpapillen. Superbe, exquise, een culinair orgasme.
Right. Call me een barbaar, maar voor mij is eten zo veel meer dan esthetiek: het is een manier om mensen bij elkaar te brengen, warmte, liefde en zorgzaamheid. Het begint al met de band tussen moeder en kind tijdens de borstvoeding, de eerste hapjes, een snoepje op de kapotte knie, boterhammen smeren voor in de broodtrommel en ’s avonds tijdens het eten de dag bespreken en grapjes maken. Vriendjes en vriendinnetjes die samen snoepjes en koekjes delen, traktaties op school en werk, chocolaatjes of een fles wijn meenemen omdat je bij iemand op bezoek gaat, voor iemand koken, een feestelijke gelegenheid vieren: tekens van genegenheid, op welk niveau dan ook.
Ik ben er van overtuigd dat relaties en vriendschappen beginnen, versterkt worden en in stand worden gehouden door samen eten: die romantische eerste date, die goede deal je je wilt sluiten, goede vrienden die je al een tijd niet hebt gezien, even bijkletsen met vriendinnen. Praten, lachen, samen genieten bij een goede maaltijd: even een rustmoment om nader tot elkaar te komen, om energie op te doen. Of hoe een bord spaghetti aan de basis ligt van een goed huwelijk. En dat is echt niet af te schuiven op het cliché dat de liefde door de maag gaat. Of misschien juist wel. Des te beter. Want wat is er leuker en fijner dan voor iemand (of voor jezelf!) met zorg ingrediënten uitkiezen en een maaltijd te maken met als belangrijkste geheime ingrediënt liefde?
Dat is voor mij de essentie, de belevenis en de uitdaging, en daarom dacht ik heel even dat ik een foodie was.
* Fear Of Missing Out
Natuurlijk kan ik genieten van een prachtig vormgegeven culinair tijdschrift waarin experts aan het woord komen en je je kunt vergapen aan de nieuwste snufjes en gadgets op kookgebied (je zou er spontaan FOMO* van krijgen), of van een gezellige markt ergens op de wereld waar je oren, ogen, neuzen en vingers tekort komt. Natuurlijk houd ik van lekker eten, van praten over eten, en kijken naar eten, zelfs van foto’s maken van eten, maar daar ligt de grens. Ik kan niet euforisch worden bij het vooruitzicht van een degustatiemenu in een Michelinsterrenrestaurant, of honderden euro’s uitgeven aan een Magimix in de hotste zomerkleuren. Foodfestivals vind ik meestal te ‘posh’, ik doe niet aan what’s hot en what’s not en ik moet al helemaal niet denken aan het in elkaar zetten van een achtgangendiner met prachtig gedresseerde borden. Ik ben al blij als ik een lekkere maaltijd op tafel kan zetten, van meer dan dat word ik hartstikke zenuwachtig en jaag ik mensen de keuken uit.
Eten (of misschien beter gezegd Food) is onderdeel van de esthetica, een elitaire aangelegenheid. Een goed gevuld bord? Nee zeg, het moet eruit zien als een bord gedresseerde blokjes met bladfrummeltjes of het moet gebakken lucht zijn, zoals in de moleculaire keuken, een rookgordijn, een geurdieet. Het gaat zogezegd om de essentie, een pure belevenis, het uitdagen van je smaakpapillen. Superbe, exquise, een culinair orgasme.
Right. Call me een barbaar, maar voor mij is eten zo veel meer dan esthetiek: het is een manier om mensen bij elkaar te brengen, warmte, liefde en zorgzaamheid. Het begint al met de band tussen moeder en kind tijdens de borstvoeding, de eerste hapjes, een snoepje op de kapotte knie, boterhammen smeren voor in de broodtrommel en ’s avonds tijdens het eten de dag bespreken en grapjes maken. Vriendjes en vriendinnetjes die samen snoepjes en koekjes delen, traktaties op school en werk, chocolaatjes of een fles wijn meenemen omdat je bij iemand op bezoek gaat, voor iemand koken, een feestelijke gelegenheid vieren: tekens van genegenheid, op welk niveau dan ook.
Ik ben er van overtuigd dat relaties en vriendschappen beginnen, versterkt worden en in stand worden gehouden door samen eten: die romantische eerste date, die goede deal je je wilt sluiten, goede vrienden die je al een tijd niet hebt gezien, even bijkletsen met vriendinnen. Praten, lachen, samen genieten bij een goede maaltijd: even een rustmoment om nader tot elkaar te komen, om energie op te doen. Of hoe een bord spaghetti aan de basis ligt van een goed huwelijk. En dat is echt niet af te schuiven op het cliché dat de liefde door de maag gaat. Of misschien juist wel. Des te beter. Want wat is er leuker en fijner dan voor iemand (of voor jezelf!) met zorg ingrediënten uitkiezen en een maaltijd te maken met als belangrijkste geheime ingrediënt liefde?
Dat is voor mij de essentie, de belevenis en de uitdaging, en daarom dacht ik heel even dat ik een foodie was.
* Fear Of Missing Out
Abonneren op:
Posts (Atom)