Alles! Het draait allemaal om eten: Bella die elke avond als een brave surrograathuismoeder kookt voor haar vader en zelf 's ochtends een bakje laffe cornflakes naar binnen lepelt, de bijeenkomsten tijdens de lunchpauze op de middelbare school, weerwolven die dankbaar alles opschransen wat hun wordt voorgezet, wandeltochten met zelfgemaakte lunchpakketten en tieneruitjes die eindigen in de enige pizzeria van de stad. En dan de vampieren die niet eten (en dus niet menselijk zijn?) en bloed van wild jagen, hoewel ze hun tanden veel liever in een mals mensenhuidje zouden zetten. Honger en dorst, zin in meer, proeven, ruiken, voelen, eten met je ogen, handen, mond en lippen. Vleselijke lusten, verpakt in een meeslepend sprookje over eeuwige liefde en vriendschap. Allemaal leuk en aardig, maar wat ik dan toch niet snap: waarom heeft Bella zo'n haast om ook een vampirella te worden als dat betekent dat ze nooit meer gewoon zal eten? Wie wil dat nu zomaar opgeven en ruilen voor een mond vol haar en bloed van een stinkende eland of beer? Alleen maar vanwege het leeftijdsverschil? Nooit meer een goede bruine boterham met oude kaas en graanmosterd, pasta, chocoladetaart, een heerlijke steak, een mooi stukje vis, versgebakken brood met een zachtgekookt eitje... Wat een nachtmerrie!
Wakker worden, meiske, jouw marmeren Adonis is toch al ettelijke decennia ouder dan jij, wat maakt een paar decennia van jouw kant dan uit? Geniet nog van die heerlijke jaren waarin je alles kunt eten wat je wilt en je elke dag ontbijt op bed krijgt, totdat je als oude dame misschien op een dag genoeg hebt van het zoveelste taartje bij de thee. Dan weet je dat de tijd is gekomen dat je jonge god zijn tanden in jouw rimpelige velletje mag zetten en je eindelijk samen met hem de eeuwigheid tegemoet kunt lopen.
