Op Blåbärjacht

Nog geen twee dagen in Zweden en ik word al meteen 'spontaan' uitgenodigd om mee te gaan op blauwe bessenjacht. Mijn moeder ziet de – overigens uiterst schattige – buurman met zijn versleten laarzen, pet en blauwebessenplukschepje klaarstaan en flapt eruit: ‘O, dat vindt Marèse zo leuk, mag ze niet mee?’ De buurman mompelt wat, vindt het geen probleem en haalt ergens uit zijn garage nog een plukschepje. Ik moet volgens hem wel ‘betere schoenen’ aan doen, dus weg Birkenstockslippers, en bergschoenen aan. Ondertussen heeft de buurman (Nils) nog een emmer gevonden en zijn loopkruk ergens vandaan geplukt en zo lopen we langzaam de berg op, het bos in.

We gaan letterlijk dóór het bos, Nils laat zich niet tegenhouden door overhangende takken, rotsen, struiken en lang gras. Met kruk en al worstelt hij zich met zijn versleten laarzen al speurend naar de bessenstruiken de berg op terwijl ik mijn best moet doen om hem bij te houden en niet weg te zakken in de drassige mosgrond. Rookie die ik ben. Bovendien ben ik doodsbang dat de arme man iets overkomt daar boven op de berg. Ik heb voor de zekerheid mijn telefoon maar even in mijn zak gedaan. Pas later merk ik dat ik helemaal geen bereik heb.

Boven op de berg vind ik wat bessenstruikjes en terwijl Nils doorstiefelt begin ik de weinige bessen die er nog zijn te plukken. Best onhandig als je een emmer en een plukschepje in je hand hebt en je handen eigenlijk nodig hebt om te plukken en om jezelf te ondersteunen. Als ik over een met mos begroeide rots wil klimmen, glijd ik heel oncharmant met mos en al van de rots af en tot overmaat van ramp kiept de emmer met mijn armzalige buit om zodat alle bessen eruit rollen. Ik gluur voorzichtig over de rots, maar Nils is al achter de heuvel verdwenen en heeft gelukkig niets gezien van mijn kneuzenactie. Een beetje beschaamd klop ik het mos van mijn broek en probeer ik de weggerolde bessen voorzichtig weer in de emmer te vegen.

Op weg naar beneden, ook weer dwars door het bos, mos en water heen, struikelt Nils een keer en kukelt hij om doordat zijn laars tot twee keer toe wordt vastgezogen in het water onder het mos. Mijn onhandige pogingen om hem weer overeind te helpen helpen niet; koppig als hij is wil hij het zelf doen en daar gaan we dus weer, de beek over, het bos in, dat steeds dichter wordt. Ondertussen moet ik natuurlijk ontzettend plassen, maar ik zie het niet zitten om ergens in het bos te hurken terwijl Nils ergens tussen de bomen verdwijnt en ik hopeloos verdwaal. Helaas is ook hij op een gegeven moment de weg kwijt en bromt hij verbaasd: ‘Waar zijn de huizen nu gebleven?’. Benepen mompel ik of we dan niet gewoon langs het pad kunnen lopen, maar volgens hem is dwars door het bos toch het snelste. Ik hoop het van harte, want het water is me al bijna tot de neus gestegen. Hij vindt de huizen uiteindelijk toch terug en uit pure dankbaarheid schenk ik hem mijn buit. Zonder mij had hij die immers zelf kunnen plukken.

Later die middag doen we nog een halfhartige poging: ik speel blåbärstaxi en Nils gaat verder met zijn blåbärspeurtocht. Het mag niet baten; de met zijn tienen in een vakantiehuisje gepropte Aziaten hebben een ware blåbärrazzia gehouden in alle omliggende bossen waardoor er bijna niets meer over is voor de dorpsbewoners.



Maar de volgende dag heb ik een stiekem succesje. Tijdens een wandeling met mijn Lief, schitteren er ineens overal blåbärstruikjes die net genoeg bessen opleveren voor een paar ontbijtjes. Dit keer vervoer ik ze in een dichtgeknoopt zakje en kijk ik uit waar ik mijn voeten neerzet. Misschien ben ik over een paar jaar dan een echte blåbärplockpro en kan mijn wens van een plank met potten zelfgemaakte blåbärjam eindelijk in vervulling gaan.