Zoals het fornuis thuis piept...

Er is keihard gewerkt door lieve vrienden, familie en collega's. Er zijn muren schoongemaakt, plafonds en drempels afgeplakt, er is gewit, gegrijsd, geblauwd, gegeeld, gevanilled en gegroend, behangen, gevloekt en dozen versleept, heel veel dozen, maar de verhuisrompslomp is eindelijk grotendeels voorbij. Op een aantal plekken staan nog dozen, er moeten nog wat kasten in elkaar (de kwaliteit van de MeubelZweed laat zeer te wensen over!) en er liggen nog verfretouches te wachten, maar we zijn er, in ons nieuwe appartement ergens in de Kempen, waar we elke ochtend vrolijk door de haan uit bed worden gekraaid. En het zo stil is dat we de buurman aan de overkant zijn jampotje kunnen horen leegschrapen.

Maar wat is hij mooi, mijn nieuwe keuken, met zijn granieten blad, glimmende kookplaat en zeeën van bergruimte. Zijn fonkelende vloer, waar je bijna op uitglijdt als je op sokken loopt en waar vaat- en glaswerk genadeloos op kapot stuiteren. Zijn vaatwasser die ons echtelijke ruzies zal besparen zodat er weer energie is voor nieuwe issues. Zijn inbouwkoelkast die al voor eeuwig is ingewijd met een onverwijderbare kwak kwark onder de richel.

Het eerste gebakken eitje op zondagochtend was een uitdaging. Na al die jaren op gas - en een blauwe maandag op elektriciteit - te hebben gekookt, moest ik vroeg of laat toch met mijn tijd mee en aan de inductiekookplaat. En na ettelijke pogingen, die meer leken op een kampioenschap slowcooking (een heel goede oefening in geduld, vooral als je zwanger bent), begin ik toch aan mijn nieuwe fornuis te wennen. Het eitje op zondag maakt ondertussen het vertrouwde bakgeluid en ik ben in staat om binnen een halfuur een maaltijd op tafel te zetten in plaats van binnen en uur.

Maar helemaal vertrouwen doe ik het nog niet; het ziet er allemaal zo high tech en breekbaar uit, en de plaat slaat alarm, vooral als je er per ongeluk iets op zet. Tijdens de verhuizing had ik er angstvallig een dik stuk karton en een groot papier overheen gelegd met de woorden 'Kookplaat. Niet op staan!'. Ik zag het al helemaal voor me: een grote voet, een krakend geluid, een barst en dan een benepen 'Sorry!' en ik geen kookplaat meer, nog voordat ik een poging had kunnen wagen. Om de troepen toch tevreden te houden (ik hoop dat het is gelukt?!), sleepte ik elk weekend allerlei ingrediënten van het oude appartement naar het nieuwe, om daar gevulde broden te maken. Ik nam daarvoor van die heerlijke platte Marokkaanse broden en belegde ze met smos kaas, tonijnsalade met rucola en komkommer, ham met preischeuten, ham met tuinkruiden en mijn persoonlijke favoriet: hoummous met gegrilde courgette en aubergine met knoflookolie, tomaat en feta.

Het afscheid van de bakker van deze heerlijke broden, in de Provinciestraat in Antwerpen, op de hoek van de Somersstraat (laat die dure Kleinblatt maar lekker links liggen!), viel me zwaar. Ik werd zelfs wat emotioneel toen hij zoals altijd 'Tot ziens' zei en ik moest vertellen dat ik niet meer zou komen, omdat ik ging verhuizen; zo'n bakker moet ik hier nog maar zien te vinden. Gelukkig is er wel een 'good old' bakker om de hoek, die dan weer heerlijke kingsize Waldkornbroden en koffiekoeken verkoopt, een heimelijk genoegen voor zondagochtend, terwijl we op het ruime terras op onze nieuwe tuinset genieten van het zonnetje.

Antwerpen, ik ga je missen, met pijn in het hart, maar ik kan niet wachten om te ontdekken wat deze zomer voor ons in petto heeft!