Daar liggen ze met zijn allen naar me te blinken, naar me te lonken met hun strakke lijfje, hun gladde velletje en hun parmantige steeltje dat schalks omhoog steekt. Felrood, geel, groen en oranje; de felle kleuren zetten mijn zintuigen op scherp. Ik betast ze, knijp in ze, streel ze bewonderend, ruik aan ze, vlij ze bijna liefdevol in mijn wagentje, bijna...
Deze verleidelijke loverboys en courtisanes zijn er bijna in geslaagd om met mij de pan in te duiken om daar met hun overheersende persoonlijkheid beslag te leggen op al mijn andere ingrediënten, ze te besmeuren met hun smaak en geur totdat er niets anders overblijft dan dat. Paprika.

De hele avond voelt mijn maag als een soort flipperkast waar de enzymen in mijn maag om het hardst proberen de paprika door mijn slokdarm omhoog te katapulteren. En het frustrerende is dat paprika tegenwoordig werkelijk overal in schijnt te zitten. Het is helemaal geïnfiltreerd in de volkskeuken, er niet meer uit weg te slaan. Was het vroeger nog een 'leuk kleuraccent', nu is het een vast bestanddeel geworden van salades, veggieburgers en wokgroenten en broodbeleg. Wat een afknapper om hongerig aan te willen vallen op een lekker uitziende tabouleh en dan te ontdekken dat er overal van die smerige rode of groene stukjes inzitten die de hele salade hebben doordrenkt met hun smaak zodat het ook geen zin meer heeft om ze eruit te vissen.

Maar het allerergste vind ik toch wel het gebrek aan fantasie van koks als het over vegetarische schotels gaat. 'Laten we eens gek doen en naast de courgette en champignons niet één, niet twee, maar drie kleuren paprika gebruiken in de vegetarische pastaschotel van vanavond, een gedurfd kleurenpalet!' Waarop ik dus tien minuten bezig ben om de stukken paprika over de rand van mijn bord te draperen of te verdelen onder mijn tafelgenoten en ik kale pasta overhoud met hier en daar een vochtig stukje courgette en een verdwaalde champignon uit blik. Weg eetlust.

Ooit heb ik eens een poging gedaan om een paprika te villen. Dan zou-ie beter te verteren zijn. Eerst blakeren in de gasvlam (het leukste gedeelte!) en dan in een met huishoudfolie bedekt schaaltje laten stoven totdat het velletje loslaat. En dan is-ie ineens niet meer zo stoer, de slappeling! Maar velletje afstaan, ho maar. Mijn handen en mes bedekt met plakkerige zwart/rode fliebertjes en witte pitjes. Rood sap onder mijn nagels en hardnekkige stukken vel die niet afgestroopt willen worden. En na al die moeite tot de ontdekking komen dat het ding nog hetzelfde smaakt, zelfs nog smeriger door het blakeren, en heus niet lichter verteerbaar.

Daarom mijn waarschuwing: Laat je niet verleiden door mooie kleuren, strakke velletjes en parmantige steeltjes. Het is een venijnig ding dat langzaam je leven binnensluipt en het op een dag overneemt. Stop nu het nog kan, er is leven na de paprika!