Ik dacht dat hij eenzaam was en kocht wat vrienden voor hem: Bieslook, Oost-Indische kers en Rozemarijn. Hij kon ook wel wat vakantie gebruiken, dacht ik, en stuurde hem samen met zijn vrienden uit logeren naar landelijk gebied, waar ze naar hartenlust konden genieten en ontspannen. Hij kreeg zelfs een nieuw onderkomen, verhuisde van zijn zakje naar een ruimer mandje, werd gekoesterd en in de zon gezet, maar het was al te laat. De slechte invloed van zijn vrienden, die steeds meer dronken, zich niet meer wasten en tot slot onder het ongedierte kwamen te zitten en stierven, bleek al onderhuids te sluimeren.
De koude dagen en de natte grauwheid maakten dat hij zich nog eenzamer voelde, onbegrepen, in de steek gelaten door zijn vrienden. De traumatische ervaringen van de afgelopen maanden bleven door zijn hoofd spoken waardoor hij steeds dieper wegzakte, niet meer in staat om te eten of drinken. Ik deed een laatste poging om zijn pijn wat te verzachten, zette een altijd vrolijk vetplantje naast hem, in de hoop dat hij zich daar wat aan op zou trekken. Maar het guitige gekwebbel deed hem alleen maar meer in zijn schulp kruipen. Lusteloos liet hij zijn steeltjes hangen, deed zijn best niet meer om zijn groene blaadjes te verzorgen en te laten schitteren zodat ze uiteindelijk verdorden, reddeloos verloren.
Het sprookje is voorbij, de kleine prins is niet meer. We zullen hem missen.
P.S. Ja, ik heb ook gemerkt dat het raam vies is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten