The belly rules the mind. ~ Spanish Proverb

maandag 29 november 2010

Eén prikje maar, het doet geen pijn

Naalden, gatver, de gedachte alleen al geeft me hartkloppingen en zand in mijn knieholten. Zodra die naald op het punt staat om mijn bovenste huidlaag te doorboren, begin ik te wiebelen en te zweten en laat zelfs de kleur in mijn lippen het afweten. Mijn hele lichaam gaat op 'weigermodus' of slaat soms gewoonweg af, zoals dat een keer het geval was in het Tropisch Instituut waar ik me moest laten vaccineren tegen smakelijke reisziektes zoals buiktyfus en gele koorts, hoewel dat misschien ook lag aan de geweldige zweetgeur die de dienstdoende arts verspreidde in zijn kotje zonder ramen. Terwijl hij ons onvermoeibaar over de beperkte verkrijgbaarheid van het rabiësvaccin bleef onderrichten, ging mijn kaarsje uit en de sterrenhemel aan.

Op TV zap ik ook steevast weg als er ook maar een glimp van een naald in beeld komt - Trainspotting is zoals je begrijpt ook niet mijn favoriete film - maar de laatste tijd ben ik ongelofelijk genoeg helemaal verslingerd aan de tattooprogramma's van Discovery Travel en Living. Gebiologeerd zit ik aan de TV gekluisterd terwijl de stoere gozers en chicks van LA en Miami Ink de mooiste kunstwerken op armen, benen, ruggen en voeten tevoorschijn toveren en vandaag zag ik een van de stoerste tattoos ooit: een food tattoo! De vriendin van een chefkok liet een slagersmes met een vork en een lepel op haar zij zetten. Niet dat ik dat ooit zou durven, ik ben veel te schijterig, niet alleen voor die naald, maar ook voor het idee dat ik voor altijd met een soort drietand, vikinghellebaard en kolenschop op mijn lijf moet rondlopen.

De eerste keer dat ik een 'foodtattoo' in levende lijve zag, was op de arm van een collega van mijn zwager, die uit liefde voor zijn afkomst een prei had laten tatoeëren, het symbool voor Wales. Tegenwoordig is het blijkbaar een rage en hoewel de meeste koks, zelfs die van de chique restaurants, tattoos hebben (Anthony Bourdain!) vind ik het toch ongelofelijk wat sommige mensen op hun 'canvas' laten zetten: spuuglelijke, felgekleurde cupcakes met doodskopjes, blikken Campbell's soep, kreeften, pizza's, spaghetti... Zelfs hele groenten- en fruitmanden, een bacchanaal waardig. Hoe ver heen moet je zijn om een hamburger bij een tattooshop te bestellen in plaats van bij de gele M? Of een lap bacon als 'armband' te laten tatoeëren?

Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet tegen tattoos, ik vind ze over het algemeen cool en stoer, mooi ook, maar hoe gek ik ook ben op eten, zoetigheid, thee etcetera, toch kun je me niet zo gek krijgen om die liefde te vereeuwigen op mijn huid. Bovendien moet ik er niet aan denken dat ik op mijn 65e ergens onder een vetrolletje nog een tattoo terugvind. Nee, echt niet, geen prikkende naaldjes in mijn poezelige blanke velletje, zelfs niet als mijn kaarsje uit is!

Wat bezielde deze man eigenlijk? Nu maar hopen dat hij een paar mooie petten in huis heeft voor het geval zijn haar niet wil groeien...

Photograph: Peter Byrne/PA via The Guardian

Geen opmerkingen:

Een reactie posten